Ζήτησα τις προάλλες από φίλο μου συνδικαλιστή ,να μου αποδώσει την ακριβή έννοια της απεργίας , από πού ξεκινά και έως που φτάνει , ποιους αντιπαλεύει και ποιους προστατεύει.Η απάντηση του…. αφοπλιστική : «σταγόνα στον ωκεανό» ψάχνεις!
Τον θυμήθηκα τις τελευταίες ημέρες με την απεργία των ιδιοκτήτων φορτηγών Δημόσιας Χρήσης .
Πολλοί ομιλούν και πάλι περί ισχυρής συντεχνίας και πράγματι έτσι είναι.
Επί πολλά έτη η ελληνική Πολιτεία έχει δημιούργησε ένα μονοπώλιο που διαφεντεύει τη ζωή μας.
Οι αυξήσεις ορίζονται σε ετήσια βάση με υπουργική απόφαση και είναι στη διακριτική ευχέρεια των ιδιοκτητών φορτηγών να τις δεχθούν ή άλλως να θέσουν σε ομηρία ολόκληρη την κοινωνία.
Και αυτό γιατί είναι κλειστά επαγγέλματα που σημαίνει ότι μόνο ορισμένοι πολίτες της χώρας μας έχουν δικαίωμα να το εξασκούν .
Ο θεσμός του «κλειστού» επαγγέλματος πρέπει να εδραιώθηκε τη δεκαετία του '50 ή και πιο παλιά ακόμη, όταν οι όροι «δημοκρατική διαδικασία» ή «ελεύθερη αγορά» ήταν μάλλον θεωρητικές αναφορές.
Ο λόγος, για τον οποίο κάποια επαγγέλματα έγιναν «κλειστού» τύπου, ήταν απλός: την εποχή εκείνη, κανείς δεν ήθελε να δημιουργήσει επιχείρηση φορτηγού Δ.Χ., διότι υπήρχε ελάχιστη ζήτηση, άρα και περιορισμένο επιχειρηματικό ενδιαφέρον.
Χρειαζόταν, λοιπόν, για να αποκτήσει η Ελλάδα φορτηγά Δ.X., κάποιο κίνητρο από την Πολιτεία σχεδιασμένο ώστε να ωθήσει ορισμένους πολίτες προς αυτά τα επαγγέλματα.
Το κίνητρο ήταν ότι η «άδεια» θα δινόταν σε λίγους, εξασφαλίζοντας έτσι ότι, στο πλαίσιο της μεταπολεμικής ανάπτυξης της χώρας, τα επαγγέλματα αυτά θα γίνονταν πιο ενδιαφέροντα και κερδοφόρα.
Αποτέλεσμα, ο θεσμός του «κλειστού» επαγγέλματος.
Τα κίνητρα, λοιπόν όπως αναφέρει ο politis-gr, για τα «κλειστά» επαγγέλματα λειτούργησαν αποτελεσματικά την εποχή εκείνη, αλλά δεν αποσύρθηκαν όταν δεν ήταν πλέον απαραίτητα.
